Әни синең кулыңда тулы дөньяны күрдем,
Үсеп җиткәч ачуланып әтигә кул күтәрдем.
Тугры юлдан тирез юлга аңламыйча атладым,
Аяк астында җир яна фәрештәләр каргады.
Әни күңеле бала баланыкы дала да,
Миңа була әни белән күпме оятка калып.
Бурычымны сезнең алда мәңгедә түләмәслек,
Беләм әни, беләм эти зинhар мине кичерик.
Мондый тирез баланы ничек Ходай җибәргән,
Кая моның тәрбиясе hәм акалы соң кая?
Әни диеп кычкырамын караңгыда уянып,
Күз яшьләрем агыла тик әниемне югалтып.
Нишләрмен мин синнән башка кая хазер чабарга?
Ә син эндәшмисең миңа тәнең алдымда ята.
Нишләрмен мин синнән башка кая хазер чабарга?
Ә син эндәшмисең миңа...
Исеңдәме әни әнкәй ничек мине укыттың,
Төннәр буе бишектә хикәяләр укыдың.
Бала чакта бер төш күреп мин куркынып уяндым,
Ә син аны бәхеткә, тик бәхеткә юрадың.
Мине кара төннәр түгел гамәлләрем куркыта,
Күпме кеше очрады шул минем тормыш юлымда.
Бурычларга бата идем булды шундый заманнар,
Улым исән булсын диеп, әнкәй булдың янымда.
Йөрәккәең яна иде озык китеп йөргәнгә,
Бик еш чыгып көтә идең мине кара төннәрдә.
Кибетләрдән урлый идем төрле-төрле әйберләр,
Бернәрсәдән дә курыкмыйм әмма уза гомерләр.